Publication: การศึกษาเสียงสวดมนต์ในพระพุทธศาสนาเชิงสัทศาสตร์และสัทวิทยา
Submitted Date
Received Date
Accepted Date
Issued Date
2011
Copyright Date
Announcement No.
Application No.
Patent No.
Valid Date
Resource Type
Edition
Resource Version
Language
th
File Type
No. of Pages/File Size
ISBN
ISSN
eISSN
DOI
Scopus ID
WOS ID
Pubmed ID
arXiv ID
item.page.harrt.identifier.callno
Other identifier(s)
Journal Title
Volume
Issue
Edition
Start Page
End Page
Access Rights
Access Status
Rights
Rights Holder(s)
Physical Location
Bibliographic Citation
Research Projects
Organizational Units
Authors
Journal Issue
Title
การศึกษาเสียงสวดมนต์ในพระพุทธศาสนาเชิงสัทศาสตร์และสัทวิทยา
Alternative Title(s)
A phonetic and phonological study of Thai Buddhist Chanting
Author(s)
Author’s Affiliation
Author's E-mail
Editor(s)
Editor’s Affiliation
Corresponding person(s)
Creator(s)
Compiler
Advisor(s)
Illustrator(s)
Applicant(s)
Inventor(s)
Issuer
Assignee
Other Contributor(s)
Series
Has Part
Abstract
การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาทำนองสวดในพระพุทธศาสนาในมุมมองสัทศาสตร์และสัทวิทยา ด้วยกลสัทศาสตร์และทฤษฎีสัทวิทยาโครงสร้างการเน้นพยางค์ โดยศึกษาบทสวดขันธปริตรใน 2 ทำนอง ทำนองละ 1 วัด ทำนองสังโยค จากคณะสงฆ์วัดมหาธาตุยุวราชรังสฤษฎิ์และทำนองมคธ จากคณะสงฆ์วัดบวรนิเวศวิหาร
ผลการศึกษาทางกลสัทศาสตร์พบว่า การสวดทั้งสองทำนอง มีการควบคุมระดับเสียงสูงต่ำาให้คงที่เป็นเสียงระดับเดียวกันโดยตลอด มีการควบคุมระดับความดังให้คงที่เป็นระดับเดียวกันอย่างสม่ำเสมอโดยตลอด และมีการใช้ความยาวนานของเสียงเพื่อระบุการเน้นพยางค์และควบคุมจังหวะ โดยมีความยาวนานในระดับวรรคแต่ละวรรคค่อนข้างจะคงที่เท่าๆกันโดยตลอด ผลการวิเคราะห์โครงสร้างการเน้นพยางค์ทางสัทวิทยาพบว่า มีความแตกต่างของสองทํานองในระดับวรรค โดยทำนองสังโยคมีจุดเด่นที่การเน้นพยางค์ตามน้ำหนักพยางค์ กล่าวคือพยางค์หนัก (ครุ) เป็นพยางค์เน้น ส่วนพยางค์เบา (ลหุ) เป็นพยางค์ไม่เน้น ขณะที่ทำนองมคธมีจุดเด่นที่การเน้นพยางค์
โดยตำาแหน่งบริเวณต้นและท้ายวรรค
อนึ่ง ในบทสวดยังพบการใช้คำซ้ำ คำสัมผัส และวลีที่มีโครงสร้างพยางค์เหมือนหรือคล้ายกัน ซึ่งสามารถนำมาจัดจังหวะได้
ผลการศึกษาครั้งนี้ สามารถนำไปประยุกต์ใช้ในการเรียนการสอนสวดมนต์ได้
This thesis aims to study Thai Buddhist chanting rhythm in the aspect of phonetics and phonology according to acoustic phonetics and Metrical theory. Two rhythms of Khandha paritta are studied in comparison whereas each rhythm is obtained from different source; Sangyoka style from monks of the Mahathat Yuwaratrangsarit temple and Magadha style from Bavonnivet Viharn temple. The result of acoustic phonetics study shows that both chanting rhythms are stable in the control of the pitch and loudness. Duration of voice is applied for syllable stress and rhythmic control. Duration of each metrical unit at phrasal and sentence levels is mostly stable. The metrical study shows differences between the two chanting rhythms. Sangyoka style distinguishes the syllable stress by syllable (Garu is the stressed syllable while Lahu is the unstressed syllable) whereas in the Magadha style, stress is fixed by position at the first and last syllable of each phrase. In addition, it is found that, in chanting, there are repeated words, rhyme words, and verses that share similar and resembled structure, which make it possible for rhythmic arrangement. The result of this study has implication in teaching religious chanting.
This thesis aims to study Thai Buddhist chanting rhythm in the aspect of phonetics and phonology according to acoustic phonetics and Metrical theory. Two rhythms of Khandha paritta are studied in comparison whereas each rhythm is obtained from different source; Sangyoka style from monks of the Mahathat Yuwaratrangsarit temple and Magadha style from Bavonnivet Viharn temple. The result of acoustic phonetics study shows that both chanting rhythms are stable in the control of the pitch and loudness. Duration of voice is applied for syllable stress and rhythmic control. Duration of each metrical unit at phrasal and sentence levels is mostly stable. The metrical study shows differences between the two chanting rhythms. Sangyoka style distinguishes the syllable stress by syllable (Garu is the stressed syllable while Lahu is the unstressed syllable) whereas in the Magadha style, stress is fixed by position at the first and last syllable of each phrase. In addition, it is found that, in chanting, there are repeated words, rhyme words, and verses that share similar and resembled structure, which make it possible for rhythmic arrangement. The result of this study has implication in teaching religious chanting.
Table of contents
Description
Sponsorship
Degree Name
ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต
Degree Level
ปริญญาโท
Degree Department
คณะมนุษยศาสตร์
Degree Discipline
Degree Grantor(s)
มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์