Publication: Ethical Contextualism and Personal Justification
View online Resources
Submitted Date
Received Date
Accepted Date
Issued Date
2013
Copyright Date
Announcement No.
Application No.
Patent No.
Valid Date
Resource Type
Edition
Resource Version
Language
en
File Type
No. of Pages/File Size
ISBN
ISSN
eISSN
DOI
Scopus ID
WOS ID
Pubmed ID
arXiv ID
item.page.harrt.identifier.callno
Other identifier(s)
Journal Title
สมาคมปรัชญาและศาสนาแห่งประเทศไทย
The Journal of the Philosophy and Religion Society of Thailand
The Journal of the Philosophy and Religion Society of Thailand
Volume
8
Issue
1
Edition
Start Page
50
End Page
59
Access Rights
Access Status
Rights
Rights Holder(s)
Physical Location
Bibliographic Citation
Research Projects
Organizational Units
Authors
Journal Issue
Title
Ethical Contextualism and Personal Justification
Alternative Title(s)
Author(s)
Author’s Affiliation
Author's E-mail
Editor(s)
Editor’s Affiliation
Corresponding person(s)
Creator(s)
Compiler
Advisor(s)
Illustrator(s)
Applicant(s)
Inventor(s)
Issuer
Assignee
Other Contributor(s)
Series
Has Part
Abstract
In this paper I argue against a contextualist account of personal justification. I begin by delineating personal justification from doxastic justification. Personal justification, typically emphasized by epistemic internalists, evaluates agents. Doxastic justification, typically emphasized by epistemic externalists, evaluates the beliefs of the agent. I argue that the analogy between ‘wrong’ and ‘personally justified’ is so strong that the respective contextualist accounts must stand or fall together. Therefore, since contextualist accounts of ‘wrong’ fail, so must contextualist accounts of ‘personally justified.’ I take no position regarding the proper role of the notions of personal and doxastic justification with regard to the theory of knowledge, but simply conclude that any theory committed to a contextualist account of personal justification is inadequate. I conclude with some brief thoughts on the kinds of theories that are ruled out by the arguments of this paper.
ในบทความนี้ ต้องการโต้แย้งคำอธิบายเชิงบริบทนิยมของการให้เหตุผลสนับสนุนส่วนบุคคล โดยเริ่มต้นด้วยการแยกการให้เหตุผลสนับสนุนส่วนบุคคลออกจากการให้เหตุผลสนับสนุนเกี่ยวกับความเชื่อ การให้เหตุผลสนับสนุนส่วนบุคคลซึ่งเป็นจุดเน้นของนักทฤษฎีแบบเน้นปัจจัยภายในนี้มุ่งประเมินค่าผู้กระทำ ส่วนการให้เหตุผลสนับสนุนเกี่ยวกับความเชื่อเป็นจุดเน้นนองนักทฤษฎีแบบเน้นปัจจัยภายนอกนั้นมุ่งประเมินความเชื่อของผู้กระทำ ผู้เขียนเสนอว่าความคล้ายคลึงระหว่าง ‘ผิด’ กับ ‘มีเหตุผลสนับสนุนส่วนบุคคล’ มีความแนบแน่นอย่างมากจนกระทั่งต้องยอมรับคำอธิบายเชิงบริบทนิยมทั้งสองกันพร้อมกันหรือไม่ก็ปฏิเสธไปทั้งคู่ เนื่องจากคำอธิบายเชิงบริบทนิยมของ ‘ผิด’ นั้นล้มเหลว คำอธิบายเชิงบริบทนิยมของ ‘มีเหตุผลสนับสนุนส่วนบุคคล’ จึงจะล้มเหลวไปด้วย ในที่นี้ ผู้เขียนไม่ได้แสดงจุดยืนเกี่ยวกับบทบาทที่ควรจะเป็นของความคิดเรื่องการให้เหตุผลสนับสนุนส่วนบุคคลและการให้เหตุผลสนับสนุนเกี่ยวกับความเชื่อ ในด้านความสัมพันธ์กับทฤษฎีความรู้ ผู้เขียนเพียงแต่ประสงค์จะสรุปว่าทฤษฎีใดก็ตามที่ผูกอยู่กับคำอธิบายเชิงบริบทนิยมของการให้เหตุผลสนับสนุนส่วนบุคคลนั้นถือว่ายังไม่เพียงพอ ผู้เขียนสรุปด้วยการเสนอความคิดย่นย่อว่าผลที่ตามมาจากข้อถกเถียงในบทความนี้จะทำให้มีทฤษฎีประเภทใดบ้างที่จะต้องตกไปด้วย
ในบทความนี้ ต้องการโต้แย้งคำอธิบายเชิงบริบทนิยมของการให้เหตุผลสนับสนุนส่วนบุคคล โดยเริ่มต้นด้วยการแยกการให้เหตุผลสนับสนุนส่วนบุคคลออกจากการให้เหตุผลสนับสนุนเกี่ยวกับความเชื่อ การให้เหตุผลสนับสนุนส่วนบุคคลซึ่งเป็นจุดเน้นของนักทฤษฎีแบบเน้นปัจจัยภายในนี้มุ่งประเมินค่าผู้กระทำ ส่วนการให้เหตุผลสนับสนุนเกี่ยวกับความเชื่อเป็นจุดเน้นนองนักทฤษฎีแบบเน้นปัจจัยภายนอกนั้นมุ่งประเมินความเชื่อของผู้กระทำ ผู้เขียนเสนอว่าความคล้ายคลึงระหว่าง ‘ผิด’ กับ ‘มีเหตุผลสนับสนุนส่วนบุคคล’ มีความแนบแน่นอย่างมากจนกระทั่งต้องยอมรับคำอธิบายเชิงบริบทนิยมทั้งสองกันพร้อมกันหรือไม่ก็ปฏิเสธไปทั้งคู่ เนื่องจากคำอธิบายเชิงบริบทนิยมของ ‘ผิด’ นั้นล้มเหลว คำอธิบายเชิงบริบทนิยมของ ‘มีเหตุผลสนับสนุนส่วนบุคคล’ จึงจะล้มเหลวไปด้วย ในที่นี้ ผู้เขียนไม่ได้แสดงจุดยืนเกี่ยวกับบทบาทที่ควรจะเป็นของความคิดเรื่องการให้เหตุผลสนับสนุนส่วนบุคคลและการให้เหตุผลสนับสนุนเกี่ยวกับความเชื่อ ในด้านความสัมพันธ์กับทฤษฎีความรู้ ผู้เขียนเพียงแต่ประสงค์จะสรุปว่าทฤษฎีใดก็ตามที่ผูกอยู่กับคำอธิบายเชิงบริบทนิยมของการให้เหตุผลสนับสนุนส่วนบุคคลนั้นถือว่ายังไม่เพียงพอ ผู้เขียนสรุปด้วยการเสนอความคิดย่นย่อว่าผลที่ตามมาจากข้อถกเถียงในบทความนี้จะทำให้มีทฤษฎีประเภทใดบ้างที่จะต้องตกไปด้วย