Publication: ชาลีกัณหาอภิเสกกัณฑ์ ฉบับภาษาบาลีของวัดบวรนิเวศวิหาร: การศึกษาต้นฉบับ การปริวรรต และการแปล
Submitted Date
Received Date
Accepted Date
Issued Date
2021
Copyright Date
Announcement No.
Application No.
Patent No.
Valid Date
Resource Type
Edition
Resource Version
Language
th
File Type
No. of Pages/File Size
ISBN
ISSN
2651-219X (Online)
eISSN
DOI
Scopus ID
WOS ID
Pubmed ID
arXiv ID
item.page.harrt.identifier.callno
Other identifier(s)
Journal Title
วารสารพุทธศาสน์ศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
Volume
28
Issue
1
Edition
Start Page
57
End Page
108
Access Rights
Access Status
Rights
Rights Holder(s)
Physical Location
Bibliographic Citation
Research Projects
Organizational Units
Authors
Journal Issue
Title
ชาลีกัณหาอภิเสกกัณฑ์ ฉบับภาษาบาลีของวัดบวรนิเวศวิหาร: การศึกษาต้นฉบับ การปริวรรต และการแปล
Alternative Title(s)
Author’s Affiliation
Author's E-mail
Editor(s)
Editor’s Affiliation
Corresponding person(s)
Creator(s)
Compiler
Advisor(s)
Illustrator(s)
Applicant(s)
Inventor(s)
Issuer
Assignee
Other Contributor(s)
Series
Has Part
Abstract
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาชาลีกัณหาอภิเสกกัณฑ์ฉบับใบลานของวัดบวรนิเวศวิหารฉบับเดียว เพื่อปริวรรตอักษรขอมเป็นอักษรไทย และแปลภาษาบาลีเป็นภาษาไทย จากการศึกษาพบว่าวรรณกรรมเรื่องนี้แต่งขึ้นในประเทศไทย ไม่ระบุชื่อผู้แต่ง และสมัยที่สร้าง เนื้อหาว่าด้วยชาวเมืองเทวลังกาเชิญพระชาลีและพระกัณหาชินาให้ร่วมอภิเษกแล้วเชิญเสด็จไปครองเมืองเทวลังกาโดยแต่งเพิ่มเติมจากเวสสันดรชาดกกัณฑ์ที่ 13 และมีเนื้อหาว่าด้วยอานิสงส์การฟังเทศน์มหาชาติทั้ง 13 กัณฑ์แทรกเข้ามาด้วย ในส่วนของต้นฉบับมีร่องรอยการเกษียนข้อความแทรกเข้ามา การใช้สัญลักษณ์เน้นข้อความและการแก้ไขคํา ภาษาบาลีมีข้อบกพร่องทางไวยากรณ์ทั้งคัดลอกผิดพลาดและตกหล่น แต่กระนั้น วรรณกรรมเรื่องนี้ก็นับว่ามีคุณค่าอย่างยิ่ง เพราะเป็นหลักฐานสําคัญที่แสดงให้เห็นภูมิปัญญาและศรัทธาในพุทธศาสนาของคนในอดีตที่เกี่ยวเนื่องกับประเพณีการฟังเทศน์มหาชาติ จนถึงขนาดแต่งวรรณกรรมภาษาบาลีที่มีเนื้อหาเชื่อมต่อจากเวสสันดรชาดกขึ้นมาเองในท้องถิ่นของตน
This article aims to study the manuscript of Jālīkaṇhā-abhisekakaṇḍa inscribed on palm leaves and kept in Wat BowonniwetVihara. The Khom script was transliterated into Thai script, and the Pāli language was translated into Thai. The study finds that this piece of literature was composed in Thailand; the author’s nameand the composition date were not specified. In the story, thepeople of Devalaṅkā invited Jālī and Kaṇhājinā to marry and reign over them. This is an additional part to the thirteenth chapter of Vessantara Jātaka; its content is permeated with the benefits of listening to all thirteen chapters of the Mahājāti preaching. The Pāli language in this manuscript is flawed due to the incorrect and incomplete copying. However, its content is considered highlyvaluable as it is an important piece of evidence of the local people’s wisdom and faith in Buddhism in the past in relation to the tradition of listening to the Mahājāti preaching that led them to compose a piece of literature in the Pāli language whose content is a continuation from the Tipiṭaka and Aṭṭhakathā in their own locality.
This article aims to study the manuscript of Jālīkaṇhā-abhisekakaṇḍa inscribed on palm leaves and kept in Wat BowonniwetVihara. The Khom script was transliterated into Thai script, and the Pāli language was translated into Thai. The study finds that this piece of literature was composed in Thailand; the author’s nameand the composition date were not specified. In the story, thepeople of Devalaṅkā invited Jālī and Kaṇhājinā to marry and reign over them. This is an additional part to the thirteenth chapter of Vessantara Jātaka; its content is permeated with the benefits of listening to all thirteen chapters of the Mahājāti preaching. The Pāli language in this manuscript is flawed due to the incorrect and incomplete copying. However, its content is considered highlyvaluable as it is an important piece of evidence of the local people’s wisdom and faith in Buddhism in the past in relation to the tradition of listening to the Mahājāti preaching that led them to compose a piece of literature in the Pāli language whose content is a continuation from the Tipiṭaka and Aṭṭhakathā in their own locality.