Publication: จารึกภาษาสันสกฤตในอินเดียและกัมพูชา: บรรทัดฐานความงามของอลังการ
Submitted Date
Received Date
Accepted Date
Issued Date
2016
Copyright Date
Announcement No.
Application No.
Patent No.
Valid Date
Resource Type
Edition
Resource Version
Language
th
File Type
No. of Pages/File Size
ISBN
ISSN
2730-2717 (Online)
eISSN
DOI
Scopus ID
WOS ID
Pubmed ID
arXiv ID
item.page.harrt.identifier.callno
Other identifier(s)
Journal Title
วารสารสุทธิปริทัศน์
Volume
30
Issue
3
Edition
Start Page
75
End Page
88
Access Rights
Access Status
Rights
Rights Holder(s)
Physical Location
Bibliographic Citation
Research Projects
Organizational Units
Authors
Journal Issue
Title
จารึกภาษาสันสกฤตในอินเดียและกัมพูชา: บรรทัดฐานความงามของอลังการ
Alternative Title(s)
Sanskrit Inscriptions in India and Cambodia: An Aesthetic Norm of Alamkara
Author(s)
Author’s Affiliation
Author's E-mail
Editor(s)
Editor’s Affiliation
Corresponding person(s)
Creator(s)
Compiler
Advisor(s)
Illustrator(s)
Applicant(s)
Inventor(s)
Issuer
Assignee
Other Contributor(s)
Series
Has Part
Abstract
บทความนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาจารึกภาษาสันสกฤตในประเทศอินเดียและกัมพูชา ผู้วิจัยได้กำหนดขอบเขตกลุ่มจารึกภาษาสันสกฤตจำนวนหนึ่ง ซึ่งมีความงามในด้านอลังการ ได้แก่ จารึกบนเสาหินอัลละฮะบาด ของ พระเจ้าสมุทรคุปตะ จารึกเมืองมันทโสร์ ของพระเจ้ายโศธรมัน จารึกหฑาหา ของพระเจ้าอีศานวรมัน จารึกหันไชย ของพระเจ้าภววรมันที่ 2 จารึกปราสาทตาพรหมและจารึกปราสาทพระขรรค์ ของพระเจ้าชัยวรมันที่ 7 ผลการศึกษาพบว่ากวีผู้แต่งจารึกภาษาสันสกฤตทั้งในประเทศอินเดียและกัมพูชาต่างประจักษ์ถึงคุณค่าของอลังการ ซึ่งอลังการนี้เองเป็นบรรทัดฐานที่กำหนดความงามของเสียงและความหมายให้ลึกซึ้งคมคาย การสร้างสรรค์อลังการที่ปรากฏในจารึกภาษาสันสกฤตได้ยืนยันให้เห็นว่ากวีมีความรอบรู้ในเทพปกรณัม ธรรมชาติวิทยา เพื่อใช้เปรียบเทียบสิ่งที่กวีกล่าวถึงจนกลายเป็นขนบวรรณศิลป์ และสามารถสร้างสรรค์คุณลักษณะของอลังการทั้ง ศัพทาลังการและอรรถาลังการให้ประสานสอดคล้องกันอย่างยอดเยี่ยม โดยเฉพาะอรรถาลังการที่ต้องอาศัยการวิเคราะห์ ตีความ เนื่องจากคำศัพท์ส่วนมากในจารึกมิได้สื่อความหมายตามรูปศัพท์อย่างตรงไปตรงมา อลังการอันเป็นบรรทัดฐานความงามในจารึกภาษาสันสกฤตประเทศอินเดียและกัมพูชาจึงมีพลังทางวรรณศิลป์แห่งยุคสมัยสืบทอดมาอย่างยาวนาน
This article is aimed to study Sanskrit inscriptions in India and Cambodia. As assessed by the current data on Allahabād Stone Pillar Inscription of Samudragupta, Mandasor Stone Inscription of Yaśodharman, Haḍāhā Stone Inscription of Iśānavarman, Han Chei Inscription of Bhavavarman II, Ta-prohm Inscription and Preah Khan Inscription of Jayavarman VII. The results showed that the poets of Sanskrit inscriptions both in India and Cambodia were apparent of the value of Alaṃkāra. The Alaṃkāra of this expected way of behaving concerned with the enjoyment of beauty of sound and meaning profound poetically. Creative Alaṃkāra that appeared in Sanskrit inscriptions confirmed that poets were well versed in mythology and natural. As comparing to traditional artistic and creative features of the śabdālaṃkāra and Arthālaṃkāra, it was a superbly coordinated. Especially of the Arthālaṃkāra was a need for analysis and interpretation which did not always directly convey meanings. Thus, the Alaṃkāra of this norm dealing with beauty in Sanskrit Inscriptions in India and Cambodia had aesthetic powers from the last long era.
This article is aimed to study Sanskrit inscriptions in India and Cambodia. As assessed by the current data on Allahabād Stone Pillar Inscription of Samudragupta, Mandasor Stone Inscription of Yaśodharman, Haḍāhā Stone Inscription of Iśānavarman, Han Chei Inscription of Bhavavarman II, Ta-prohm Inscription and Preah Khan Inscription of Jayavarman VII. The results showed that the poets of Sanskrit inscriptions both in India and Cambodia were apparent of the value of Alaṃkāra. The Alaṃkāra of this expected way of behaving concerned with the enjoyment of beauty of sound and meaning profound poetically. Creative Alaṃkāra that appeared in Sanskrit inscriptions confirmed that poets were well versed in mythology and natural. As comparing to traditional artistic and creative features of the śabdālaṃkāra and Arthālaṃkāra, it was a superbly coordinated. Especially of the Arthālaṃkāra was a need for analysis and interpretation which did not always directly convey meanings. Thus, the Alaṃkāra of this norm dealing with beauty in Sanskrit Inscriptions in India and Cambodia had aesthetic powers from the last long era.