Publication: ตัวบ่งชี้บริบทที่แสดงการตระหนักรู้เชิงอภิวัจนปฏิบัติศาสตร์ในภาษาไทยและภาษาญี่ปุ่น
Submitted Date
Received Date
Accepted Date
Issued Date
2018
Copyright Date
Announcement No.
Application No.
Patent No.
Valid Date
Resource Type
Edition
Resource Version
Language
th
File Type
No. of Pages/File Size
ISBN
ISSN
eISSN
DOI
Scopus ID
WOS ID
Pubmed ID
arXiv ID
item.page.harrt.identifier.callno
Other identifier(s)
Journal Title
วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต
Journal of Humanities and social Sciences, Rangsit University
Journal of Humanities and social Sciences, Rangsit University
Volume
13
Issue
2
Edition
Start Page
123
End Page
136
Access Rights
Access Status
Rights
Rights Holder(s)
Physical Location
Bibliographic Citation
Research Projects
Organizational Units
Authors
Journal Issue
Title
ตัวบ่งชี้บริบทที่แสดงการตระหนักรู้เชิงอภิวัจนปฏิบัติศาสตร์ในภาษาไทยและภาษาญี่ปุ่น
Alternative Title(s)
Metapragmatic Contextualization Cues in Thai and Japanese
Author(s)
Author’s Affiliation
Author's E-mail
Editor(s)
Editor’s Affiliation
Corresponding person(s)
Creator(s)
Compiler
Advisor(s)
Illustrator(s)
Applicant(s)
Inventor(s)
Issuer
Assignee
Other Contributor(s)
Series
Has Part
Abstract
บทความนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาตัวบ่งชี้บริบทที่แสดงการตระหนักรู้เชิงอภิวัจนปฏิบัติศาสตร์ในภาษาไทยและภาษาญี่ปุ่นการใช้ภาษาที่แสดงการตระหนักรู้เชิงอภิวัจนปฏิบัติศาสตร์เป็นปรากฏการณ์ทางภาษาที่มีอยู่ทั่วไปในหลายสังคมหมายถึงการที่ผู้พูดมีความระแวดระวังในการใช้ภาษาของตนตลอดจนสังเกตการใช้ภาษาของผู้ฟังว่ามีความเหมาะสมหรือไม่หรือสื่อเจตนาเช่นไรการศึกษาด้านอภิวัจนปฏิบัติศาสตร์ที่ผ่านมาสะท้อนให้เห็นว่าวิธีการแสดงออกถึงการตระหนักรู้ดังกล่าวมีอยู่หลากหลายรูปแบบทั้งการแสดงออกอย่างชัดแจ้งด้วยถ้อยคําบรรยายความเห็นของผู้พูดเกี่ยวกับการใช้ภาษาและแบบไม่ชัดแจ้งที่ต้องอาศัยการตีความจากบริบทเพื่อทําความเข้าใจความเห็นของผู้พูดเป็นสําคัญบทความนี้นําเสนอการแสดงการตระหนักรู้เชิงอภิวัจนปฏิบัติศาสตร์ในแบบหลังสุดโดยเปรียบเทียบการใช้ตัวบ่งชี้บริบทของผู้บอกภาษาชาวไทยและชาวญี่ปุ่นซึ่งทําหน้าที่บ่งบอกแนวทางการตีความให้ผู้ฟังได้ทราบว่าผู้พูดมีความเห็นเช่นไรต่อการใช้ภาษาในการสนทนาการเก็บข้อมูลจากการสนทนาแบบกลุ่มพบว่าตัวบ่งชี้บริบทที่ทําหน้าที่แสดงการตระหนักรู้เชิงอภิวัจน-ปฏิบัติศาสตร์ในภาษาไทยมี 2 ประเภทได้แก่การหัวเราะและการซ้ําส่วนในภาษาญี่ปุ่นมี 4 ประเภทได้แก่การหัวเราะการซ้ําการเติมผลัดการสนทนาของผู้อื่นและการเบาเสียง