Publication: การศึกษาเปรียบเทียบเรื่องขำขันไทยกับเรื่องขำขันจีน
Submitted Date
Received Date
Accepted Date
Issued Date
2019
Copyright Date
Announcement No.
Application No.
Patent No.
Valid Date
Resource Type
Edition
Resource Version
Language
th
File Type
No. of Pages/File Size
ISBN
ISSN
eISSN
DOI
Scopus ID
WOS ID
Pubmed ID
arXiv ID
item.page.harrt.identifier.callno
Other identifier(s)
Journal Title
วารสารพิฆเนศวร์สาร
Ganesha Journal
Ganesha Journal
Volume
15
Issue
1
Edition
Start Page
53
End Page
67
Access Rights
Access Status
Rights
Rights Holder(s)
Physical Location
Bibliographic Citation
Research Projects
Organizational Units
Authors
Journal Issue
Title
การศึกษาเปรียบเทียบเรื่องขำขันไทยกับเรื่องขำขันจีน
Alternative Title(s)
A COMPARATIVE STUDY ON THAI AND CHINESE JOKES
Author’s Affiliation
Author's E-mail
Editor(s)
Editor’s Affiliation
Corresponding person(s)
Creator(s)
Compiler
Advisor(s)
Illustrator(s)
Applicant(s)
Inventor(s)
Issuer
Assignee
Other Contributor(s)
Series
Has Part
Abstract
การวิจัยเรื่องนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาเปรียบเทียบความเหมือนและความแตกต่างกันระหว่างเรื่องขำขันไทยกับเรื่องขำขันจีน โดยเปรียบเทียบในด้านเนื้อหา การใช้ภาษาและลักษณะสภาพสังคมและวัฒนธรรม รวบรวมจากเอกสารที่เกี่ยวกับเรื่องขำขัน ระหว่างขำขันไทยจำนวน 50 เรื่อง กับขำขันจีนจำนวน 50 เรื่อง รวมจำนวน 100 เรื่อง ผลการวิจัยพบว่า เรื่องขำขันไทยกับเรื่องขำขันจีนมีทั้งที่เหมือนกันและแตกต่างกัน ซึ่งเรื่องขำขันไทยมีเนื้อหาเกี่ยวกับพฤติกรรมของบุคคลมากที่สุด รองลงมามีเนื้อหาเกี่ยวกับการดำเนินชีวิตของบุคคล และอันดับสามมีเนื้อหาเกี่ยวกับการแสดงออกด้วยถ้อยคำ ส่วนเรื่องขำขันจีนมีเนื้อหาเกี่ยวกับการดำเนินชีวิตของบุคคลมากที่สุด รองลงมามีเนื้อหาเกี่ยวกับพฤติกรรมของบุคคลและอันดับสามมีเนื้อหาเกี่ยวกับการแสดงออกด้วยถ้อยคำ ความแตกต่างกันคือเรื่องขำขันไทยมีเนื้อหาเกี่ยวกับพฤติกรรมของบุคคลมากที่สุด ส่วนเรื่องขำขันจีนมีเนื้อหาเกี่ยวกับการดำเนินชีวิตของบุคคลมากที่สุด ในด้านวิธีการใช้ภาษาให้เกิดอารมณ์ขัน ทั้งเรื่องขำขันไทยและเรื่องขำขันจีนมีวิธีการเปรียบเทียบตามจินตนาการ การพูดบิดเบือน การใช้คำที่มีความหมายสองความหมาย การประชด การวางเค้าโครงเรื่องและการพูดอ้อม เรื่องขำขันไทยใช้วิธีการวางเค้าโครงเรื่องมากที่สุด รองลงมาใช้วิธีการประชด และอันดับสาม วิธีการพูดอ้อม ส่วนเรื่องขำขันจีนใช้วิธีการวางเค้าโครงเรื่องมากที่สุด รองลงมาใช้วิธีการใช้คำที่มีความหมายสองความหมาย และอันดับสามใช้วิธีการประชด การใช้ภาษาทั้งเรื่องขำขันไทยและเรื่องขำขันจีน มีความเหมือนกันคือวิธีการวางเค้าโครงเรื่องมากที่สุด สำหรับด้านลักษณะทางสังคมและวัฒนธรรม ทั้งเรื่องขำขันไทยและเรื่องขำขันจีนที่ได้สะท้อนสภาพสังคมและความเชื่อมากที่สุด พบว่า สภาพสังคมทั้งคนไทยและคนจีนมีความเหมือนกันคือ นิยมเล่าถึงสภาพสังคม ด้านการเมือง การแต่งงาน การทำงาน และวัฒนธรรมความเชื่อของคนไทยจะมีความเชื่อเรื่องพุทธศาสนา การทำความดีย่อมได้รับผลดี คนจีนมีความเชื่อว่า การหลีกเลี่ยงการพูดถึงคำที่มีความหมายไม่ดีหรือเชิงลบจะเป็นมงคลแก่ตัวเอง
The objective of this investigation was to compare similar and different meanings of the jokes in terms of their contents, language use and socio-cultural aspects. This comparative study utilized secondary data consisting of 100 jokes divided into 50 Thai and 50 Chinese. The study findings revealed that the jokes shared both similar and different meanings. The contents of the Thai jokes were mostly related to behaviors of individuals, followed by lifestyles of individuals and expressions of words. The contents of the Chinese jokes were mostly related to lifestyles of individuals, followed by behaviors of individuals and expressions of words. The difference between Thai and Chinese jokes is that Thai jokes are mostly related to behaviors of individuals, while Chinese jokes are mostly related to lifestyles of individuals. For the language use methods to achieve a humorous sense, both Thai and Chinese jokes utilized an imaginative comparison, verbal distortion, semantic ambiguity, satire, plotting, and circumlocution. The language use methods of the Thai jokes consisted of plotting the most, followed by satire and circumlocution respectively. Those of the Chinese jokes contained plotting the most, followed by semantic ambiguity and satire respectively. In the majority of Thai and Chinese jokes, the common feature is plotting. For the socio-cultural aspects, both Thai and Chinese jokes mostly reflected social situations and beliefs. It was found that both Thai and Chinese jokes reflected politics, wedding and work. Thai culture is based on Buddhism and the belief in that good deeds result in good consequences. The Chinese believes that avoiding bad or negative words would be wholesome to oneself.
The objective of this investigation was to compare similar and different meanings of the jokes in terms of their contents, language use and socio-cultural aspects. This comparative study utilized secondary data consisting of 100 jokes divided into 50 Thai and 50 Chinese. The study findings revealed that the jokes shared both similar and different meanings. The contents of the Thai jokes were mostly related to behaviors of individuals, followed by lifestyles of individuals and expressions of words. The contents of the Chinese jokes were mostly related to lifestyles of individuals, followed by behaviors of individuals and expressions of words. The difference between Thai and Chinese jokes is that Thai jokes are mostly related to behaviors of individuals, while Chinese jokes are mostly related to lifestyles of individuals. For the language use methods to achieve a humorous sense, both Thai and Chinese jokes utilized an imaginative comparison, verbal distortion, semantic ambiguity, satire, plotting, and circumlocution. The language use methods of the Thai jokes consisted of plotting the most, followed by satire and circumlocution respectively. Those of the Chinese jokes contained plotting the most, followed by semantic ambiguity and satire respectively. In the majority of Thai and Chinese jokes, the common feature is plotting. For the socio-cultural aspects, both Thai and Chinese jokes mostly reflected social situations and beliefs. It was found that both Thai and Chinese jokes reflected politics, wedding and work. Thai culture is based on Buddhism and the belief in that good deeds result in good consequences. The Chinese believes that avoiding bad or negative words would be wholesome to oneself.