บทความนี้เสนอว่า “เฉลว” หรือ “ตาแหลว” พัฒนามาจาก “ปากัว, โป๊ยข่วย” หรือยันต์แปดเหลี่ยมของจีน แนวคิดนี้พัฒนาต่อจากสมมุติฐานที่ว่า บรรพบุรุษของคนไทยเคยนับถือศาสนาเต๋าเมื่อยังมีถิ่นฐานอยู่ในย่านซึ่งปัจจุบันคือ เวียดนามเหนือ และจีนทางตะวันตกเฉียงใต้ ในปัจจุบันคนไทยไม่ได้นับถือศาสนาเต๋าแล้ว แต่ร่องรอยของความเชื่อโบราณนี้ยังคงมีอยู่ในสังคมไทยปัจจุบัน บทความนี้อธิบายว่า “เฉลว” เป็นมรกดความเชื่อของศาสนาเต๋าที่ยังคงมีอยู่ในสังคมไทย เช่นเดียวกับ พิธีเรียกขวัญ และหลักเมือง ในปัจจุบันชาวนาไทยยังคงใช้ “เฉลว” ป้องกันผีร้ายในทํานองเดียวกันกับคนไทในเวียดนามเหนือ และจีนทางตะวันตกเฉียงใต้

บทความนี้เสนอว่า คนไทเคยนับถือศาสนาเต๋าก่อนอพยพมาสู่อาณาบริเวณที่เป็นเมืองไทยในปัจจุบัน และเสนอการวิเคราะห์คําหลักของศาสนาเต๋า 7 คํา ซึ่งเป็นคํามรดกของภาษาตระกูลไทด้วย ว่าเป็นคําซึ่งมีที่มาจากภาษาจีน ซึ่งเป็นภาษาที่นักบวชเต๋าใช้ในการประกอบพิธีกรรม

จุดสูงสุดและสิ้นสุดลง สภาพการทวิภาษาดังกล่าวนี้ช่วยอธิบายว่าเหตุใดจึงมีลักษณะภาษาเขมรสอดแทรกอยู่ในภาษาไทยทั่วทุกด้านของภาษา และมีคำเขมรในภาษาไทยในปริมาณที่มากมาย มากกว่าคำมรดกไทเดิม (cognate) คำเขมรเหล่านี้มีมากมายและมีความซับซ้อนเกินกว่าที่จะอธิบายว่า