The purpose of this research is to study how to translate personal reference terms in Japanese novels into Thai. The analysis was based on four factors: gender of the speakers, age, social status and intimacy between the speakers and the listeners.... The data used are เมียชายชั่ว (Viyon No Tsuma), รถไฟสายทางช้างเผือก (Ginga Tetsudo no Yoru), โต๊ะโตะจังเด็กหญิงข้างหน้าต่าง (Madogiwa no Totto-chan), กระต่ายแก้ว (Garasu no Usagi) and โคะโคะโระ (Kokoro), and their original Japanese novels. Two strategies

บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษากลวิธีการแปลอนุพากย์จากภาษาญี่ปุ่นเป็นภาษาไทย โดยวิเคราะห์ข้อมูลจากวรรณกรรมภาษาญี่ปุ่นและฉบับแปลเป็นภาษาไทย เมื่อพิจารณาจากโครงสร้างของประโยคในต้นฉบับและบทแปล อาจแบ่งออกได้เป็น 1.การแปลโดยใช้โครงสร้างตามต้นฉบับ กล่าวคือ โครงสร้าง “อนุพากย์เชื่อมความ+อนุพากย์หลัก” (หรือสลับลำดับ) โดยอาจแบ่งออกได้เป็น 2 ประเภทย่อย คือ ก.กรณีไม่ใช้คำเชื่อม เนื่องจากความหมายของอนุพากย์ชัดเจน แม้ไม่ใช้คำเชื่อม ผู้อ่านก็น่าจะทำความเข้าใจความหมายได้ไม่ยาก พบมากในการแปลอนุพากย์เชื่อมความ แสดงเหตุการณ์ต่อเนื่อง และสาเหตุ เหตุผล และ ข.กรณีใช้คำเชื่อม ผู้แปลมีแนวโน้มใช้คำเชื่อมที่แสดงความหมายสอดคล้องกับประเภทความหมายของอนุพากย์ (เช่น อนุพากย์แสดงเหตุการณ์ต่อเนื่อง ใช้คำเชื่อมแสดง “ลำดับ”) เป็นที่น่าสังเกตว่า ผู้แปลมีการใช้คำเชื่อมค่อนข้างหลากหลายมาก อีกทั้งยังพบว่าคำเชื่อมบางคำมีวิธีการใช้ที่มีลักษณะเฉพาะตัว (เช่น คำเชื่อมแสดงสาเหตุ “เพราะ” ไม่นิยมวางไว้ต้นประโยค) 2. การแปลโดยใช้รูปแบบประโยคเดี่ยว พบการใช้โครงสร้างกริยาเรียง การใช้กริยาเรียงโดยมีคำเชื่อมระหว่างคำกริยา การปรับสำนวน และปรับโครงสร้างประโยค

no Mirai มีทิศทางการแปลคำแสดงวัฒนธรรมที่โน้มเอียงไปที่ภาษาปลายทาง (domestication translation) มากกว่าโน้มเอียงไปที่ภาษาต้นทาง (foreignization translation)

บทความนี้ศึกษากลวิธีการแปลสํานวนแสดงวัฒนธรรมในงานเขียนประเภทความเรียงทั่วไป โดยวิเคราะห์ ข้อมูลจากจดหมายข่าวซึ่งประกอบด้วยบทความหลากหลายประเภท และหนังสือแปลจากภาษาญี่ปุ่นเป็นภาษา ไทย ผลการวิเคราะห์พบการใช้กลวิธีการแปล 9 ชนิด โดยกลวิธีที่พบใช้มากที่สุดคือกลวิธีการแปลตาม ความหมายของคํา และกลวิธีการแปลโดยถอดเสียงทับศัพท์ ผู้วิจัยได้ทําการศึกษาว่ากลวิธีการแปลแต่ละประเภทนิยมใช้ในกรณีใด (เช่น การแปลแบบถอดเสียง ทับศัพท์นิยมใช้ในการแปลคํานามที่เป็นชื่อคนหรือสถานที่) และผู้แปลใช้กลวิธีเหล่านั้นอย่างไร (เช่น ในการอธิบาย เสริม ทําการอธิบายเสริมอย่างไร) รวมทั้งปัญหาที่พบจากการใช้กลวิธีเหล่านั้น (เช่น การแปลแบบถอดเสียง ทับศัพท์อาจไม่เหมาะสมกรณีที่สํานวนนั้นๆ มีความหมายแฝงที่จําเป็นต่อการทําความเข้าใจสําหรับผู้อ่าน หรือ กลวิธีการแปลโดยใช้สิ่งทดแทนทางวัฒนธรรมอาจสื่อความหมายหรือภาพลักษณ์ที่ผิดเพี้ยนไปจากต้นฉบับ) ผล การวิจัยน่าจะเป็นประโยชน์ในการพัฒนาคุณภาพการแปลจากภาษาญี่ปุ่นเป็นภาษาไทยต่อไปในอนาคต