Roles of frst language transfer have been extensively researched during the past decades adopting Contrastive Analysis (CA). However, previous studies have shown that CA has failed to prove and fnd supports for language transfer. This present study examined language transfer from another perspective proposed by Jarvis and Odlin (2000) by examining adjective-noun order errors by Thai EFL learners. In previous studies, adjective-noun order errors by Thai EFL learners, which mainly used the CA, are often claimed to be caused by L1 interference. The present study aimed to examine this claim by adopting the proposed framework by Jarvis and Odlin by Thai and Chinese EFL learners and to investigate the relationship between the adjective-noun order errors and learners’ profciency levels. Two groups of Chinese and Thai participants were purposively selected due to the special characteristics of their frst languages that met Jarvis and Odlin’s L1 transfer framework. The results revealed that both Thai and Chinese EFL learners made similar errors in the adjective noun order. The statistical test showed no signifcant differences between the number of adjective-noun order errors produced by Thai and Chinese learners (p > 0.05). Therefore, the transfer position seemed not to be plausible. A negative correlation was found between language profciency and the number of errors learners produced. This suggests that when learners’ profciency was higher, they tended to produce fewer errors in adjective-noun order errors.

รัชกาลที่ 9 (ปัจจุบัน) ผลการศึกษาพบว่า ช่วง 1 คำ “ด้วย” ปรากฏใช้ใน 2 หมวดคำ ได้แก่ 1. หมวดคำบุพบท และ 2. หมวดคำเชื่อมนาม ช่วง 2 คำ “ด้วย” ปรากฏใช้ใน 3 หมวดคำ ได้แก่ 1. หมวดคำเชื่อมอนุพากย์, 2. หมวดคำบุพบท และ 3. หมวดคำกริยาวิเศษณ์ ช่วง 3 คำ “ด้วย” ปรากฏ...ใช้ใน 5 หมวดคำ ได้แก่ 1. หมวดคำเชื่อมอนุพากย์, 2. หมวดคำบุพบท, 3. หมวดคำเชื่อมนาม, 4. หมวดคำกริยาวิเศษณ์ และ 5. หมวดคำลงท้าย ส่วน ช่วง 4, ช่วง 5 และ ช่วง 6 คำ “ด้วย” ปรากฏใช้ใน 4 หมวดคำ เหมือนกัน ได้แก่ 1. หมวดคำเชื่อมอนุพากย์, 2. หมวดคำบุพบท, 3. หมวด

วากยสัมพันธ์ของ ซึ่ง ในหน้าที่ต่างๆ จำแนกโดยกลวิธีการสร้างอนุประโยคขยายนามและลำดับนามวลีที่ขยายด้วยอนุประโยค ส่วนความแตกต่างทางอรรถศาสตร์จำแนกโดยคุณสมบัติมีชีวิต/ไม่มีชีวิต คุณสมบัติชี้เฉพาะ/ไม่ชี้เฉพาะ และบทบาทของนามวลี ข้อมูลที่ใช้ในงานวิจัยนี้ได้มาจากการสุ่ม...ตัวนำอนุประโยคเติมเต็มในภาษาไทยเช่นกัน นอกจากนี้ ผู้วิจัยยังพบว่า ซึ่ง ที่ทำหน้าที่ตัวบ่งชี้สัมพันธสารพัฒนามาจากตัวบ่งชี้เรื่อง ผลการวิเคราะห์วากยสัมพันธ์พบว่า ซึ่ง เป็นคำบุพบทและเป็นส่วนหลักในหน่วยสร้างไร้ศูนย์บุพบทวลี ผลการศึกษาแบบลักษณ์พบว่า คุณานุ

เชิงพื้นที่ “ตำแหน่งหรือด้านที่อยู่ตรงข้ามกับข้างหน้า” และอีกประเภทย่อยคือ คำบุพบท “หลัง” ที่ปรากฏหน้าคำนามบอกเวลาหรือเหตุการณ์ แสดงความหมายเชิง “ลำดับเวลา” ส่วนคำบุพบท “หลัง” ที่ปรากฏหน้าคำกริยามักจะปรากฏต้นอนุประโยค ทำหน้าที่เป็นตัวเชื่อมอนุประโยค...งานวิจัยนี้มุ่งศึกษาโครงสร้าง หน้าที่ และความหมายของคำบุพบท “หลัง” ในภาษาไทยปัจจุบันตัวอย่างข้อมูลภาษานำมาจากคลังข้อมูลภาษาไทยแห่งชาติฯ ผลการศึกษาพบว่า คำบุพบท “หลัง” มีรูปแบบการปรากฏ 2 รูปแบบใหญ่ ได้แก่ คำบุพบท “หลัง” ที่ปรากฏหน้าคำนาม และคำบุพบท

เรื่องย่อยมี 3 ลักษณะ คือ 1) ดี พบการใช้ดีทั้งหมด 6 ประเภท ซึ่ง นามวลี กริยาวดี กาลวลี บุพบทวลี สถานวลี และวลีแสดงลำดับจัดประเภท โดยวสีที่ปรากฏทั้งในระดับหัวเรื่องและหัวเรื่อง ได้แก่ นามวลี กริยาวลี กาลวลี และบุพบทวลี สำหรับสถานและวลีแสดงจัดลำดับประเภท...วลีเเสดงลำดับจัดประเภทปรากฏเพื่อแสดงการเปลี่ยนหัวเรื่องบ่อยเท่านั้น ไม่ปรากฏในระดับหัวเรื่อง 2) คำเชื่อม พบการใช้คำเขียน 4 ประเภทที่ปรากฏเพื่อ แสดงหัวเรื่องคือ ค่าเชื่อมแบบขัดแย้ง คำเชื่อมแบบสรุปความ คำเชื่อมแบบคล้องตาม และคำเชื่อมแบบแสดงความต่างตอน

ศึกษาพบว่า ตัวบ่งชี้ผู้รับประโยชน์ “เพื่อ” และ “ให้” มีคุณสมบัติทางวากยสัมพันธ์ที่แตกต่างกันในประเด็นดังต่อไปนี้ (1) การละนามวลีแสดงผู้รับประโยชน์ (2) การย้ายนามวลีแสดงผู้รับประโยชน์ไว้หน้าประโยค (3) การปรากฏร่วมกับคำบุพบทอื่น และ (4) การปรากฏร่วมกับตัว...บ่งชี้ปฏิเสธ ตัวบ่งชี้ผู้รับประโยชน์ทั้งสองมีคุณสมบัติทางอรรถศาสตร์ที่แตกต่างกันในประเด็นดังต่อไปนี้ (1) การปรากฏร่วมกับผู้รับประโยชน์ที่จำแนกตามคุณสมบัติทางความหมายของหน่วยร่วมดังกล่าว (2) การปรากฏร่วมกับผู้รับประโยชน์ประเภทต่าง ๆ และ (3) ประเภทของคำ

คะแนน แล้วเลือกงานที่มีระดับคะแนนปานกลางจำนวน 30 คนงาน จากการศึกษาพบข้อผิดพลาดจำนวน 1,693 ข้อผิด จากจำนวนประโยค 508 แยกตามประเกทชัอผิดพลาดเรียงตามลำดับมากน้อยดังนี้ 1. การใช้กาล 2. การใช้คำนำหน้านาม 3. การเลือกใช้คำผิด 4. การใช้คำบุพบท 5. กรแสดงพจน์ของคำ...ใช้กาล 2. การใช้คำนำหน้านาม3. การเลือกใช้คำผิด 4. การใช้คำบุพบท 5. กรแสดงพจน์ของคำนาม 6. การใช้กริยารอง7. การใช้รูปประโยคไม่สมบูรณ์ 8. การใช้กริยาร่วย "be" 9. การใช้คำผิดประเภท 10. การใช้บุรุษสรรพนาม 11. การเรียงส่วนขยายในนามวลี 12. การแสดงความเป็น

วัตถุประสงค์ คือ เพื่อวิเคราะห์เปรียบเทียบการเรียงลำดับคำของ定语 (หน่วยขยายคำนาม) 状语 (หน่วยขยายกริยาหรือคุณศัพท์) และ补语 (หน่วยเสริมกริยาหรือหน่วยเสริมคุณศัพท์) ในภาษาจีนและภาษาไทย เพื่อที่จะเป็นประโยชน์ให้กับนักศึกษาในการเรียนไวยากรณ์ด้านการเรียงลำดับคำในภาษาจีน...ต่อไป ผลการวิจัยพบว่า ในด้านการเรียงลำดับคำของหน่วยขยายคำนามหลายข้อความขยายคำนามข้อความเดียว ตำแหน่งของหน่วยขยายคำนามในภาษาจีน คือ (1) คำนามหรือหรือสรรพนามที่แสดงสังกัด (2) คำบอกเวลาหรือคำบอกสถานที่ (3) คำบอกจำนวน/สรรพนามชี้เฉพาะ-ลักษณนามวลี

ร้อยแก้วในทุกช่วงสมัยของการศึกษา โดยในขั้นตอนที่ 1 ผู้วิจัยใช้กรอบทดสอบคำบุพบท คำเชื่อมนาม และคำเชื่อมอนุพากย์ของวิจินตน์ ภาณุพงศ์ (2538) มาประยุกต์ใช้เป็นแนวทางในการจำแนกคำเชื่อมออกจากคำชนิดอื่น ขั้นตอนที่ 2 ผู้วิจัยใช้เกณฑ์ความหมาย หากมีกรณีที่กรอบ...ทดสอบในขั้นตอนที่ 1 ไม่สามารถจำแนกคำเชื่อมออกจากหมวดคำอื่นได้ ผลจากการใช้เกณฑ์ในขั้นตอนที่ 1 และขั้นตอนที่ 2 พบคำเชื่อมในข้อมูลทั้งสิ้น 119 คำ ลำดับถัดมา ในขั้นตอนที่ 3 ผู้วิจัยได้นำคำเชื่อมทั้งหมดมาจำแนกหมวดหน้าที่และหน้าที่ย่อย โดยประยุกต์ตามกรอบเกณฑ์