Browsing by Author "บุรินทร์ ศรีสมถวิล"
Now showing 1 - 10 of 10
Results Per Page
Sort Options
- Publicationการก้าว “ไม่” ข้ามความเป็นอื่นด้านการแปลคำแสดงอาการใน พระราชนิพนธ์เรื่อง “แก้วจอมแก่น” ฉบับภาษาจีนLu, Dan; ขนิษฐา จิตชินะกุล; บุรินทร์ ศรีสมถวิล; Jitchinakul, Khanitta; Srisomthawin, Burin (2022)งานวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการก้าว “ไม่” ข้ามความเป็นอื่นด้านการแปลคำแสดงอาการซึ่งเป็นกริยาวลีที่มีโครงสร้างแบบ [กริยา+ส่วนขยาย] ในพระราชนิพนธ์เรื่อง “แก้วจอมแก่น” ฉบับภาษาจีนผลการศึกษาพบว่าผู้แปลก้าว “ไม่” ข้ามความเป็นอื่น 4 รูปแบบ ได้แก่ 1) การก้าว “ไม่” ข้ามในมิติวรรณศิลป์และภาพความคิด ผู้แปลไม่สามารถใช้ภาษาเชิงเปรียบเทียบที่แสดงให้เห็นภาพและอารมณ์ความรู้สึกเช่นเดียวกับ ฉบับภาษาไทย ทำให้ผู้อ่านชาวจีนไม่สามารถรับรู้ถึงแนวคิดของผู้ประพันธ์ฉบับภาษาไทยได้ 2) การก้าว “ไม่” ข้ามในมิติความหมายของภาษา ผู้แปลไม่สามารถถ่ายทอดความหมายให้สอดคล้องกับฉบับภาษาไทยได้ ทำให้ผู้อ่านชาวจีนเข้าใจคลาดเคลื่อนไปจากต้นฉบับภาษาไทย 3) การก้าว “ไม่” ข้ามในมิติความหมายของภาษาและภาพความคิด ผู้แปลไม่สามารถตีความหมายของคำแสดงอาการให้สอดคล้องกับฉบับภาษาไทย ทำให้ผู้อ่านชาวจีนไม่สามารถรับรู้ถึงอารมณ์ความรู้สึกเช่นเดียวกันกับผู้อ่านฉบับภาษาไทย 4) การก้าว “ไม่” ข้ามในมิติรสของคำผู้แปลไม่สามารถถ่ายทอดอรรถรสของคำแสดงอาการให้สอดคล้องกับฉบับภาษาไทย ทำให้ผู้อ่านชาวจีนไม่สามารถเห็นถึงภาพการเคลื่อนไหวของตัวละครได้อย่างชัดเจน ทั้งนี้ผู้วิจัยพบว่าสาเหตุที่ทำให้ผู้แปลก้าว “ไม่” ข้ามในมิติต่าง ๆ เป็นเพราะ ผู้แปลขาดความเข้าใจในบริบททางสังคมและวัฒนธรรม อีกทั้งมีข้อจำกัดในการเลือกสรรคำมาใช้เพื่อถ่ายทอดภาพความคิด ความหมายและอรรถรสตามต้นฉบับภาษาไทย
- Publicationการก้าว “ไม่” ข้ามความเป็นอื่นด้านภาษา กรณีศึกษาการแปลคำซ้อน 4 คำในนวนิยายเรื่อง “ข้างหลังภาพ” ของศรีบูรพาฉบับภาษาจีนCAI, SIYAO; บัวผัน สุพรรณยศ; บุรินทร์ ศรีสมถวิล; Suphanyot, Buaphan; Srisomthawin, Burin; บัวผัน สุพรรณยศ; บุรินทร์ ศรีสมถวิล (2022)บทความวิจัยเรื่องนี้มุ่งศึกษาการก้าว “ไม่” ข้ามความเป็นอื่นด้านการแปลคำซ้อน 4 คำในนวนิยายเรื่อง “ข้างหลังภาพ” ของศรีบูรพาฉบับภาษาจีน ผลการศึกษาพบว่า ผู้แปลก้าว “ไม่” ข้ามความเป็นอื่นด้านการแปลคำซ้อน 4 คำ มี 2 รูปแบบ คือ 1) การเลือกใช้คำที่ขาดอรรถรสทางวรรณศิลป์ และ 2) การแปลไม่ครบตามต้นฉบับ โดยสาเหตุที่ทำให้เกิดการเลือกใช้คำที่ขาดอรรถรสทางวรรณศิลป์และการแปลไม่ครบตามต้นฉบับ หรือไม่สามารถเลือกใช้บทแปลที่ตรงกับเจตนารมณ์ของศรีบูรพาคือ ผู้แปลไม่สามารถเลือกใช้ภาษาในการสื่อความหมายได้ดีเท่ากับต้นฉบับภาษาไทย เพราะการแปลถอดความในภาษาจีนที่เป็นคำซ้อน 4 คำ ผู้แปลใช้คำในระดับทั่วไปเท่านั้น ทำให้ผู้อ่านไม่สามารถจินตนาการและรับรู้ความหมายได้ตามต้นฉบับ ไม่ว่าจะเป็นการใช้คำคล้องจองเพื่อให้เกิดอารมณ์สะเทือนใจ หรือการเลือกใช้คำที่มีอรรถลักษณ์สื่อความหมายตามต้นฉบับ ดังนั้นฉบับแปลภาษาจีนจึงไม่สามารถสร้างจินตภาพที่เด่นชัด และสร้างความรู้สึกนึกคิด รวมถึงสื่ออารมณ์ให้กับผู้อ่านได้ตามจริง
- Publicationการก้าว “ไม่” ข้ามความเป็นอื่นด้านภาษาในคำบรรยายใต้ภาพภาษาจีนซีรีส์เรื่อง “เกียร์สีขาวกับกาวน์สีฝุ่น”บุรินทร์ ศรีสมถวิล; 徐, 武林; Srisomthawin, Burin (2020)งานวิจัยฉบับนี้มุ่งศึกษาการ“ก้าว ‘ไม่’ ข้าม”ความเป็นอื่นด้านการใช้ภาษาในคำบรรยายใต้ภาพภาษาจีนซีรีส์เรื่อง “เกียร์สีขาวกับกาวน์สีฝุ่น” ผลการศึกษาพบว่า ประเด็นที่ผู้แปล“ก้าว‘ไม่’ข้าม”ความเป็นอื่นด้านการใช้ภาษานั้น ประกอบด้วย 3 ส่วนหลักๆ คือ การแปลคำเฉพาะกลุ่มเกย์ การแปลคำเฉพาะกลุ่มวัยรุ่น และการแปลคำสบถ สันนิษฐานว่า สาเหตุหลักที่ทำให้ผู้แปลแปลคลาดเคลื่อนไปจากต้นฉบับหรือไม่สามารถเลือกใช้บทแปลที่ตรงกับเจตนารมณ์ของผู้ประพันธ์นั้น คือ 1) ผู้แปลไม่ได้ศึกษากลวิธีการใช้ภาษาของผู้ประพันธ์บทละครก่อนที่จะลงมือแปล และในระหว่างที่เกิดอุปสรรคระหว่างแปลไม่ได้สื่อสารโดยตรงไปยังผู้ประพันธ์บทละครหรือผู้กำกับเพื่อไขความกระจ่าง 2) คำบรรยายใต้ภาพภาษาจีนซีรีส์เรื่อง “เกียร์สีขาวกับกาวน์สีฝุ่น”ไม่ได้ผ่านกระบวนการตรวจแก้ไขจากบรรณาธิการซึ่งเป็นบุคคลที่สามที่เป็นผู้เชี่ยวชาญทางภาษาและวัฒนธรรมไทย-จีนก่อนตีพิมพ์เผยแพร่
- Publicationการก้าว “ไม่”ข้ามความเป็นอื่นด้านภาษาใน พระราชนิพนธ์เรื่อง “แก้วจอมซน”ฉบับพากย์จีนบุรินทร์ ศรีสมถวิล; 徐, 武林; Srisomthawin, Burin (2019)งานวิจัยฉบับนี้มุ่งศึกษาการ“ก้าว‘ไม่’ข้าม”ความเป็นอื่นด้านการใช้ภาษาในพระราชนิพนธ์ “แก้วจอมซน” ฉบับพากย์จีน ผลการศึกษาพบว่า ประเด็นที่ผู้แปล “ก้าว‘ไม่’ข้าม” ความเป็นอื่นด้านการใช้ภาษานั้น ประกอบด้วยการแปลศัพท์วัฒนธรรมไทย การแปลชื่อเฉพาะ การแปลคำนำหน้าชื่อ คำซ้อน เป็นต้น สาเหตุหลักที่ทำให้ผู้แปลแปลคลาดเคลื่อนจากต้นฉบับหรือไม่สามารถเลือกใช้บทแปลที่ตรงกับเจตนารมณ์ของผู้ประพันธ์นั้น คือ ผู้แปลไม่ได้ศึกษากลวิธีการใช้ภาษาของผู้ประพันธ์ก่อนที่จะลงมือแปล อีกสาเหตุหนึ่งคือ “แก้วจอมซน” ฉบับพากย์จีนไม่ได้ผ่านกระบวนการตรวจแก้ไขจากบรรณาธิการซึ่งเป็นบุคคลที่สามที่เป็นผู้เชี่ยวชาญทางภาษาและวัฒนธรรมไทย-จีนก่อนตีพิมพ์เผยแพร่
- Publicationการศึกษาเปรียบเทียบการแปลสำนวนในเฟิงเสินเหยี่ยนอี้กับ ห้องสินฉบับพากย์ไทยสมัยรัชกาลที่สองและสำนวนแปลของ วิวัฒน์ ประชาเรืองวิทยบุรินทร์ ศรีสมถวิล (2013)งานวิจัยฉบับนี้มุ่งศึกษาเปรียบเทียบการแปลสำนวนในเฟิงเสินเหยี่ยนอี้กับห้องสิน ฉบับพากย์ไทยสมัยรัชกาลที่สองและสำนวนแปลของวิวัฒน์ ประชาเรืองวิทย์ ผลการศึกษา พบว่า “ห้องสินฉบับพากย์ไทยสมัยรัชกาลที่สอง” แปลโดยการละ มากที่สุด พบจำนวนทั้งสิ้น 98 สำนวน คิดเป็นร้อยละ 69.01 ของสำนวนตัวอย่างทั้งหมด ส่วนใน “ฮ่องสิน ประกาศิต แต่งตั้งเทพเจ้า สำนวนแปลของวิวัฒน์ ประชาเรืองวิทย์” ใช้วิธีการแปลตรง จำนวนทั้งสิ้น 138 สำนวน คิดเป็นร้อยละ 97.18 ของสำนวนตัวอย่างทั้งหมด สาเหตุที่ทำให้ฉบับแปลทั้ง สองสำนวนใช้กลวิธีการแปลต่างกัน คือ ยุคสมัยกับผู้แปล “ห้องสิน” แปลในสมัย รัตนโกสินทร์ตอนต้นที่มีข้อจำกัดในด้านความรู้เรื่องจีนศึกษา และไม่มีผู้เชี่ยวชาญทั้ง ภาษาไทยและภาษาจีนในบุคคลเดียวกัน ผู้แปลจึงเป็นคณะบุคคลที่อาจสื่อสารไม่เข้าใจกันได้ โดยตลอด การแปลจึงเป็นการแปลแบบเก็บความและเป็นการแปลสองทอด การถ่ายทอด เนื้อหาทางวัฒนธรรมบางประการผ่านสำนวนจีนจึงอาจไม่ครบถ้วน นอกจากนี้ ในยุค รัตนโกสินทร์ตอนต้นนิยมใช้ลีลาภาษาร้อยแก้วเชิงวรรณศิลป์ร่วมสมัยในยุคนั้น การแปล สำนวนจึงมีการตกแต่งโวหารให้สละสลวย สั้น กระชับ ส่วน“ฮ่องสิน” แปลขึ้นในสมัย ปัจจุบัน ตีพิมพ์เผยแพร่ในปี 2551 แปลและเรียบเรียงขึ้นจากผู้มีความรู้ทั้งภาษาจีนและ ภาษาไทยในบุคคลเดียวกัน ไม่ได้มีข้อจำกัดในด้านการแปล เช่น ความรู้ด้านจีนศึกษา เป็น ต้น ประกอบกับทฤษฎีความรู้ด้านการแปลพัฒนาเป็นวิชาการมากขึ้น “ฮ่องสิน” ฉบับ ปัจจุบันจึงใช้การแปลตรง เพื่อประโยชน์ต่อการศึกษารูปแบบทางภาษาและการแปลเชิง วิชาการ
- Publicationพินิจคำพิพากษาฉบับพากย์จีนสองสำนวน : การศึกษาเปรียบเทียบบุรินทร์ ศรีสมถวิล; 徐, 武林; Srisomthawin, Burin (2016)งานวิจัยฉบับนี้มุ่งศึกษาเปรียบเทียบการ“ก้าวข้าม”และการ“ก้าว‘ไม่’ข้าม”ความเป็นอื่นด้านกลวิธีการใช้คำและการใช้ภาพพจน์ในวรรณกรรมไทยเรื่อง คำพิพากษา ของชาติ กอบจิตติกับคำพิพากษาฉบับพากย์จีนทั้งสองสำนวน ผลการศึกษาพบว่า ผู้แปลคำพิพากษาฉบับพากย์จีนทั้งสองสำนวนสามารถ“ก้าวข้าม”ความเป็นอื่นด้านการใช้ภาษาได้เป็นอย่างดี บทแปลไม่เพียงแต่สอดคล้องกับประสบการณ์การอ่านของคนจีน ทั้งยังกลายเป็นวรรณกรรมจีนที่ผู้อ่านชาวจีนรับอรรถรสตามรูปแบบบันเทิงคดีจีนได้อีกด้วย ขณะเดียวกันยังรักษาลีลาของผู้ประพันธ์ได้เป็นอย่างดี นอกจากนี้ยังพบประเด็นที่ผู้แปล“ก้าว‘ไม่’ข้าม”ความเป็นอื่นด้านการใช้ภาษาในบางประเด็น สาเหตุหลักที่ทำให้ผู้แปลแปลคลาดเคลื่อนจากต้นฉบับหรือไม่สามารถเลือกใช้บทแปลที่ตรงกับเจตนารมณ์ของชาติ กอบจิตติได้นั้น คือ ผู้แปลทั้งสองฉบับไม่ได้ศึกษากลวิธีการใช้ภาษาของผู้ประพันธ์คือชาติ กอบจิตติก่อนที่จะลงมือแปล อีกสาเหตุหนึ่งคือคำพิพากษาฉบับพากย์จีนทั้งสองฉบับไม่ได้ผ่านกระบวนการตรวจแก้ไขจากบรรณาธิการซึ่งเป็นบุคคลที่สามที่เป็นผู้เชี่ยวชาญทางภาษาและวัฒนธรรมไทย-จีนก่อนตีพิมพ์เผยแพร่
- Publication“พุทธ” “เต๋า” “ขงจื่อ” เสมือนหนึ่งเดียว? ใน “ห้องสิน” วรรณกรรมเอกสมัยราชวงศ์หมิงบุรินทร์ ศรีสมถวิล; Srisomthawin, Burin (2021)บทความวิจัยนี้มุ่งศึกษากระบวนการประสมประสานระหว่างคติ “พุทธ” “เต๋า” “ขงจื่อ” ในวรรณกรรม “ห้องสิน” โดยเสนอว่า แนวคิดขงจื่อที่ว่าด้วย “ลิขิตสวรรค์” เป็นกรอบใหญ่ของการดำเนินเรื่อง และภายในกงล้อแห่งลิขิตสวรรค์ (กงล้อใหญ่) ยังมีกงล้อเล็กหรือกงล้อเฟิงเสินปั่ง (ประกาศิตแต่งตั้งเทพเจ้า) ที่มีส่วนผสมของ “พุทธ” “เต๋า” “ขงจื่อ” หมุนเคลื่อนไปพร้อมกัน นอกจากนี้ “ปิศาจจิ้งจอกในร่างต๋าจี่มอมเมาโจ้วหวังตามพระบัญชาเจ้าแม่ หนี่ว์วา” ก็เป็น “แรงขับเคลื่อนหลัก” ของเรื่องที่นำไปสู่การผลัดเปลี่ยนราชวงศ์จากซังเป็นโจว นอกจากนี้ยังมี “เซินกงเป้า” เป็นฟันเฟืองที่ทำให้กงล้อแห่งลิขิตสวรรค์ สามารถเคลื่อนไปได้อย่างไม่สะดุดจนจบเรื่อง สิ่งที่กล่าวมานี้ฉายให้เห็นภาพ “กระบวนการ” ประสมประสานระหว่างคติที่แตกต่างหลากหลายดำรงอยู่ในเรื่องเดียวกันอย่างกลมกลืน
- Publication“ยินเสียงแต่ไร้ความหมาย นัยที่หายไประหว่างการเดินทางของภาษา” กรณีศึกษาการ “ก้าวไม่ข้าม” ความเป็นอื่นด้านภาษาในการแปลชื่อตัวละครเอกจากนวนิยายซีไรต์เรื่อง “อมตะ”เพ็ญพิสุทธิ์ สีกาแก้ว; ขนิษฐา จิตชินะกุล; บุรินทร์ ศรีสมถวิล (2022)บทความเรื่องนี้เป็นการศึกษาเพื่อหาแนวทางแก้ปัญหาประเด็นการ “ก้าวไม่ข้าม” ความเป็นอื่นด้านภาษาของการแปลชื่อตัวละครหลักในนวนิยายซีไรต์เรื่อง “อมตะ” ของ วิมล ไทรนิ่มนวล จากภาษาไทยเป็นภาษาจีน โดยศึกษาจากชื่อตัวละคร พรหมินทร์ ธนบดินทร์, อรชุน ภควัท และ ชีวัน ซึ่งผู้ประพันธ์ใช้กลวิธีการอ้างถึง (allusion) ในการตั้งชื่อตัวละครหลัก เพื่อสื่อนัยเกี่ยวกับชีวิตและการดำรงอยู่ ผลการศึกษาพบว่าสาเหตุของความคลาดเคลื่อนในกระบวนการแปลที่ทำให้เกิดกรณีการ “ก้าวไม่ข้าม” ความเป็นอื่นทางด้านภาษา เกิดจากการที่ผู้แปลตีความบริบทของชื่อตัวละครไม่ครบถ้วน ทำให้ชื่อของตัวละครในภาษาจีนที่แปลด้วยการทับศัพท์เสียงไม่สามารถสื่อความถึงนัยเกี่ยวกับชีวิตและการดำรงอยู่ที่ผู้ประพันธ์แฝงไว้ และเชิงอรรถที่ใส่เพื่ออธิบายก็ตีความตามพจนานุกรม ไม่ได้ตีความตามบริบทที่ผู้ประพันธ์อ้างอิงถึง สาเหตุของการแปลคลาดเคลื่อนในบริบทนี้มีลักษณะเป็นความสัมพันธ์เชิงเหตุผล โดยมีตัวแปรเหตุ X1 การตีความบริบทคลาดเคลื่อนทำให้เกิดตัวแปรผล X2 ตัวอักษรจีนที่ใช้ไม่สื่อความถึงนัยแฝง เมื่อนำแนวคิดที่เกี่ยวข้องกับการแปลของ บุรินทร์ ศรีสมถวิล วัลยาวิวัฒน์ศร กนกพร นุ่มทอง และ Pei Xiaorui มาทำเป็นโมเดลเพื่อใช้ในกระบวนการแปล จะสามารถแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นในตัวแปร X1 และ ตัวแปร X2 ในเชิงจุลภาคตามบริบทนี้ได้ และอาจแก้ไขปัญหาการ “ก้าวไม่ข้าม” ความเป็นอื่นด้านภาษาในการแปลเชิงมหภาคระหว่างภาษาไทยและภาษาจีนได้
- Publicationอุตสาหกรรมวัฒนธรรมและภาคชนบทจีน: กรณีศึกษาหมู่บ้านกลางน้ำโจวจวง และเมืองโบราณต้าเหยียนลี่เจียงศิริพร ศรีสินธุ์อุไร; บุรินทร์ ศรีสมถวิล; 喜丽彭 ▪ 西新悟莱; 徐, 武林; Srisinaurai, Siriporn; Srisomthawin, Burin (2014)บทความวิจัยฉบับนี้ศึกษาการพัฒนาอุตสาหกรรมวัฒนธรรม (Cultural Industries) ในชนบทของประเทศจีน ซึ่งรัฐบาลจีนกำลังให้การสนับสนุนอย่างกว้างขวางและส่งอิทธิพลอย่างสำคัญต่อชนบทจีน วิธีการศึกษาคือการใช้การวิจัยเอกสารภาษาจีนเป็นหลัก โดยเลือกกรณีศึกษา 2 กรณีคือ โจวจวง หมู่บ้านโบราณกลางน้ำในเขตซูโจว มณฑลเจียงซูและเมืองโบราณต้าเหยียนลี่เจียง มณฑลอวิ๋นหนาน (ยูนนาน) โดยมีวัตถุประสงค์ 3 ประการ ได้แก่ (1) ศึกษากระบวนการสร้างและจัดการอุตสาหกรรมวัฒนธรรมในชนบทของประเทศจีน (2) ศึกษาผลกระทบของอุตสาหกรรมวัฒนธรรมที่มีต่อชนบทและภาคการเกษตรของจีน และ (3) ศึกษาปรากฏการณ์อุตสาหกรรมวัฒนธรรมในชนบทจีน เพื่อเป็นบทเรียนสำหรับประเทศไทย ผลการศึกษาการพัฒนาอุตสาหกรรมวัฒนธรรมในชนบทจีนจากประสบการณ์ของโจวจวงและลี่เจียงสรุปได้ว่า เงื่อนไขของความสำเร็จและล้มเหลวของอุตสาหกรรมวัฒนธรรมในชนบทจีนเกี่ยวข้องกับ (1) บทบาทของภาครัฐและประสิทธิภาพของกลไกรัฐ (2) บริบทของท้องถิ่นและมรดกทางวัฒนธรรม (3) พลังของโลกาภิวัตน์และบทบาทขององค์การระหว่างประเทศ (4) นวัตกรรมการบริหารจัดการอุตสาหกรรมวัฒนธรรม (5) ปฏิบัติการที่มาจากฐานของการสั่งสมความรู้และการวิจัย นอกจากนี้การพัฒนาอุตสาหกรรมวัฒนธรรมในชนบทยังจำเป็นต้องตระหนักถึงผลกระทบและขีดจำกัดของการพัฒนาอุตสาหกรรมวัฒนธรรมไปพร้อมกันด้วย ในปัจจุบันอุตสาหกรรมวัฒนธรรมได้กลายเป็นทั้งแนวคิดและปรากฏการณ์ทางสังคมวัฒนธรรมที่มีความหลากหลายและมีพลวัตสูงยิ่งและต้องการการศึกษาวิจัยอย่างต่อเนื่องเพื่อให้เกิดความเข้าใจที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น โดยเฉพาะโดยการลงพื้นที่ศึกษาภาคสนามระยะยาวและการศึกษาวิจัยข้ามวัฒนธรรม
- Publication“表扬” 与 “称赞” 对比初探Srisomthawin, Burin; 徐, 武林; บุรินทร์ ศรีสมถวิล (2010)“表扬”和“称赞”，都是对对方的观点、态度、立场、行为表示 赞赏、激励。通过比较分析，发现两者之间在句法、语义、语用上有所同， 有所不同。三者中的差异；语用上最甚，句法上次之，语义上最次。